bir paradoksa imza atacak olsam da, kimsenin başına gelmemesini istediğimdir. komşumuz zeki amca taş çatlasın elli beş yaşındaydı. bugün her zamanki gibi bir gündü. okul telaşı, geç gelen dolmuşa sövme, esen rüzgara sövme, ankara da yer kalmamış gibi okulu gölbaşı na yapanlara sövme, öğle yemeğinde geç kalan servise sövme vs. derken eve gelinir. apartmanın kapıları tamamen açıktır, sanki her an biri gelebilir gibi, ilk katta bir değişiklik yoktur. ikinci kata çıkınca karşı komşunun dairesini görürsün, önü ayakkabı dolu. içeriden ağlama sesleri... sonra öğrenirsin, zeki amca yoktur artık, bir hafta önce yemek yerken seni korkutan, şakalar yapan, çocukluk arkadaşlarımın babası, beşiktaş- fenerbahçe tartışmalarını yaptığımız o adam... ve ben lanet ediyorum şu an kendime, sabahtan beri kızabildiğim şeylere, en ufak bir kavgada ailemden uzaklara gitme isteğime...özellikle çocukluk arkadaşımın şu an "hastaneye kaldırılan" babası için ilk otobüse atlayıp geldiğini ve geldiğindeki halini düşündükçe ve o ayakkabıların bugün bizim kapımızın önünde olabileceğini düşündükçe lanet ediyorum kendime...*
