kimilerinin hala yaşayamadığı bir durumdur.
yaş gelmiş 20'li yaşların ortalarına, 8-10 yaşlarında arabanın altına kaçan topu ayağımızla aldığımız dönemlerde pencerede, ciklet alırken bakkalda görüp de birine, sadece kız olduğu için aşık olmuşluğum var zamanında *. o mahalleden taşındığımızda adını bile unutmuştum gerçi. bir anormallik var sözlük, anlamıyorum. aşık olma ihtimalimi, düşünsel bir çeşit savunma mekanizması geliştirerek yok etmiş olma ihtimalim korkutuyor beni. detaya girersem adım deliye çıkabilir.
adı başka şeylere çıkmasın diye bu şahsın pek çok sevgilisi de oldu. anormal olan ise kız arkadaşlarıma dahi aşk hissetmemiş olmam. hissettiğim şey aşk değildi eminim. bu yüzdendir ki hiç ayrılık sonrası triplerim de olmadı. hiç bir zaman aşkın önemi ilk 5 içerisine girmedi hayatımda.. daha açık anlatmak gerekirse, ne bir kızın elini tuttuğumda heyecanlandım, ne sinemaya gidildiğinde filmin önüne geçen bir adrenalin yaşadım, ne bahar şenliklerinde kampüste yanlız gezen arkadaşlarımdan farklı hissettim, ne 'çok seviyorum ulaan' diye ağladım, ne de bana bir şans ver diye bir kızın karşısına geçip yalvardım. sanırım çevremdeki çiftlerin yaşadığı aşk ile kendimce olması gereken aşkın tanımları birbirinden çok farklı. tabi buna bağlı olarak, ileriye dönük pembe panjurlu * bir yuva kurma , evli mutlu çocuklu, akşam işten gelip dizi izleyen bir aile babası olma hayallerim de olmadı. mesela evliliğe karşı geliştirdiğim savunma mekanizmasının temeli düğün olayı. o olmasa belki düşünürdüm. bu derece garip bir ruh halim var. hiç anlayamadım aşkın önemini. ne olduğunu. ne olmadığını. sanırımı bu treni kaçırdım artık. güzel olan tarafı ise bunu kafaya takan bir insan olmamam. bunu kafaya takmıyor olmayı arada kafaya takıyorum tabi. ama sonsuz bi döngü olduğunu farketmem beş saniye sürüyor ve normale dönüyorum.
he o mahalledeki kız yaklaşık 14 yıl sonra beni facebooktan bulup ekledi. kanka muhabbetine bağladık o da beni severmiş meğerse. bomba gibi hatun olmuş amk. ama lazım değil. mutluluğu aşkta arayan bir insan değilim sanırım. o yüzden kovalamıyorum. (bkz: bana seni gerek seni) *
