her seferinde aynı terane dönmek zorunda mı ya. iyi hoş yazdığın senaryoyu oynuyoruz da yoruldum ki ben kendimi böyle yetersiz hissetmekten. bir insana verdiğin değerin karşılığını görememek değil, ısrarla var olduğunu iddia ettiği şeyi görebilmek hissiyatın gerçek olduğuna inanabilmek için bir taraflarını yırtmak yoruyormuş, kırıyormuş insanı. toparlayamıyorum ben yüzümü artık, benim de elimden gelen bu ne yapabilirim. aptal aptal sırıtıp rol yapamıyorum, neyse o.
