hazret-i şeyh'le (ibnü'l arabî) karşılaşmam, çok bunalımlı bir anıma rastlar.
çok uzun sürmüş bir psikoz hali yaşıyordum.
birdenbire, gizemli bir biçimde şeyh'in bir eseriyle, füsus-ul hikem'in ingilizce nüshasıyla karşılaştım.
büyük bir hayrete düştüm.
çünkü o güne kadar bildiğim hiçbir şeye benzemiyordu ve eğitimimle ilgili referansların tümünü sıfıra indirdi. çünkü fizikötesinden bahsediyordu ve benim öğrenimim tamamen pozitivist, materyalist bir öğrenimdi. dolayısıyla önyargılarımdan sıyrılmam, bütün bilgilerimi bir anda gözardı etmem, hepsinden sıyrılıp taptaze bir sayfa açmam ve yeni bir gözle onun anlattığı aleme dikkatimi çevirmem gerekti.
o, âlemin varoluşunu ve devamını bir aşk ve hikmet temasıyla anlatır. yani kainatın temeli aşk ve hikmettir.
o güne değin, kainat bana tümüyle bir fizik olarak anlatılmıştı, yani alem fiziksel olarak anlatılmıştı.
allah ile bağı kurulmamıştı.
bu, tabiî ruh için korkunç bir şey. insan ruhu, mânâyı özlüyor. insanın fıtratı mânâyı arıyor, anlamı istiyor.
işte hazret-i şeyh'in füsus'ta tasvir ettiği âlemi gördüğüm zaman, bütün yaşamım boyunca hasretini çektiğim anlam dünyasının özünü, özetini gördüm. yıldırım gibi bana çarpan, beni büyüleyen şey buydu.
sadrüddin konevi hazretleri, talebelerinden birine füsus'u anlatıyormuş. o zat şöyle demiş:
"bu anlatmak filan değildi, sanki kalbimi açtılar, füsus'un anlamını içine koydular."
bende füsus'un yaptığı etki, biraz buna benziyor.
kafam yorgundu, karmakarışıktı.
böylesi bir zihinle, bu ruh haliyle, böyle bir kitabı anlayabilmemi, ilahi tasarrufla açıklayabiliyorum.
çünkü bu zihinsel bir çabayla varılabilecek bir idrak değil, ancak kalple, kalp ayağıyla ulaşılabilecek bir algı düzeyi. müthiş teskin edici, müthiş ferahlatıcı bir etkisi var üzerimde.
şimdilerde adını her hatırlayışımda hazret-i şeyh'in, bu ilk izlenimin etkisiyle, ilk müspet şokun etkisiyle adını her anışımda o ışık denizini tekrar görüyorum.
