yaşamadım hiç ama yaşayanı gördüm, en yakın arkadaşlarımdan biri. yaş 18.
2 yıldır kanser hastası bir anne.
kolon karseriyle başlamış, karaciğere ve kemiğe sıçramış.
hastalıktan haberi olan ama ne kadar yayıldığını bilmeyen bir kız.
kasım başı, ağlayarak geliyor...
-ne oldu?
-annem...
öğrenmiş durumun vehametini, moral versen, ne morali lan? annesi ölüyor kızın!
kasım sonu...
-ne oldu?
-annem...
akciğerlerine sıçramış...
aralık başı...
-toplanın gidiyoruz.
-nereye lan?
-irem...
beynine sıçramış...
alıyoruz irem'i, deli gibi ağlıyor. hepimiz ağlıyoruz. abisi dağıtmış, eve uğramıyor. babası desen kafa gitmiş artık. anneanne ilaçlarla ayakta duruyor. irem... susuyor zamanla...
-hande?
-efendim güzelim
-babam evlenir mi başkasıyla?
-sen ama niye bunu düşünüyosun, niye evlensin ki şimdi.
-hande?
-söyle canım
-eskiden annemler evde olmayınca sevinirdim, şimdi benim bir ailem kalmadı...
-ailen niye olmasın? abin var, baban var.
-abim eve uğramıyo ki, babamla da anlaşamayız pek.
-olsun onlar senin ailen.
4 gün sonra bir mesaj;
-irem'in annesi bilincini kaybetmiş.
-has.ktir
1 gün sonra mesaj;
-kaybettik.
gidilir yanına, boşluğa bakan bir kız. konuşmuyo, yemek yemiyo, etrafına bakmıyo bile. kendini yerden yere atınca sakinleştirici vermişler. zar zor konuşur bir arkadaşla;
-allah sevdiği insanları erken yanına alırmış.
-onu bu kadar sevmek zorunda mıydın?
sonraki gün cenazede;
hiç sesi çıkmıyo, öylece boşlukta bi yere odaklanmış. yanındayız, sarılıyoruz filan ama yok gibi orda. gözleri bile dolmuyor, ilacın etkisi. kimse gelmiyor yanına bizden başka, sadece arkadaşları. ara ara gelip "ay kıyamam kızıma ben" deyip gidiyorlar. küfrediyorum hepsine, nerde bu kızın akrabaları?
defnettikten sonra abisini görüyoruz, iki kolundan iki kişi tutmuş taşıyorlar. geliyor, sarılıyor ireme. hepimiz kopuyoruz o an ama 2 dakika sonra irem döndüğünde gözyaşlarımızı silmiş vaziyetteyiz. bir şekilde güldürüyoruz, oluyo işte çabuk toparlanıyo irem.
-annem 2 gün önce anlattı, rüyasında Allah'la konuşmuş. allah'tan 24 yıl ömür istemiş ama allah ona "sana 22 saat veriyorum" demiş. bunu anlattıktan tam 22 saat sonra öldü.
-olum yalnız biliyosun di mi annen her şeyi görcek bundan sonra.
-aaaa içtiğimi de mi görcek
-e tabi
-ya anne bi gözünü kapasan arada?
1 hafta sonra;
konuşuyoruz.
-biliyo musun ben küçükken annem bana kızınca "git odanda ağla" dermiş, ben de gidip odamda ağlayıp ağlamam bitince "anneciğim ağlamam bitti çıkabilir miyim" dermişim. annem gülerek anlatır...dı...
gözleri boşluğa dalmış bir kız ve konuyu dağıtmaya çalışmak...
toparlayacaksın be güzelim, sen hepimizden daha güçlüsün, biliyorum. kimsenin başına gelmemesi dileğiyle.
