karla doyasıya oynamak. gerçi ben oynayamadım bir izmirli olarak fakat burada ankaralı arkadaşlarım anlatır. sohbet döndü geçen gün... zamanın anneleri artık çocuklarını karla oynatmak istemiyor bile. aman hastalanırlarmış ne gerek varmış, otursun evde oyun oynasın. poşetle kaymasın, bir tarafı kırılır. one lan yazık bu dönemin çocuklarına.
ayrıca atari... ne oynardım mario. o bayrağın en yüksek tepesine yetişemedim hiç. belki şuan elime geçse tekrar mario, kızı bile kurtarırım lan. şimdi 5 yaşında ki çocuklar, resident evil oynuyorlar.
ve tabi ki sokakta futbol maçları, biz hemde otoparkta oynardık. aileler kudururdu tabi arabamıza top gelecek diye. arkadaşın teki arabanın dikiz aynısını indirmişti sonrada korkudan dikiz aynasını çalıp eve götürmüştü... arabanın sahibi polisi aramış tutanak tuturmuştu. ama hiç bir zaman öğrenemedi o dikiz aynasını bir veledin kırdığını, seyir halinde ki bir arabanın duran arabaya çarptığı tutanaklara geçmişti...
kale olarak tabi ki büyük taşlar kullanıldı. adım sayıldı adam seçerken. aylık oynandı anne çıkana bildiğin orospu çocuğu muamelesi yapıldı çocuğu ağlatana kadar. *
topa daha sert abanan arkadaşlardan her zaman korkuldu, o şut çekerken kaleden kaçmak farz olmuştu sonra takım arkadaşlarından saatlerce hakaret yerdik "niye kaçıyon lan sen kaleden sikdir git oynama"
