benim de öyleydi hacı. mühendis oluyorsun. sanayinin göbeğinde oturuyorsun... öğrenciyken ortalığın amına koymuşsun. güzel bir işin olmayacak da ne olacak diye düşünüyorsun.
öncelikle;
askerden geldikten sonra görüştüğüm 2. firmada işe başladım. ilkinde bir sürü tırı vırı döndü neyse... çalışırken de 4-5 yere iş görüşmesine gittim ve sadece bir tanesi istemedi benimle çalışmayı. diğerlerinde koşullar hoşuma gitmediği için ben gitmedim. son görüşmemde de, patronum beni bırakmadı. aklımı çeldiler bi' şekilde, göndermediler...
neyse...
görüşmeye gittiğim firmaların hepsi kobiden daha büyük firmalardı. bazısı yine patron şirketi ama türkiye'nin ilk 500ünün ilk 50sinde... hiçbir insan kaynakları yetkilisi okuldayken ne kadar aktif olduğunuza dikkat etmiyor. birçok üniversite öğrencisinden daha aktif bir hayatım vardı (radyo programcılığı, medya danışmanlığı, sıfırdan kulüp kurup organizasyonlar düzenlemek, kişisel gelişim etkinlikleri, birkaç mesleki başarı sertifikası vs. kaçınız yapabildiniz bunları? ya da yarısını?) ama hiçbiri dikkat bile etmedi... sormadılar bile...
çalışma şartlarınızı, hayatınızı tamamen siz belirlersiniz. yani şöyle ki; kendinizi nasıl pazarlarsanız (uyuz oluyorum bu deyime de) ona göre koyarsınız masaya ağırlığınızı. sayarsınız şartlarınızı. hah bak bunu yeni mezunken yaparsanız; üçün birini alırsınız. acı ama gerçek. dolayısıyla; önce tecrübe kazanacaksınız. kimse kara kaşınıza kara gözünüze binlerce lira para vermez. sprite'tan bir acımasız gerçek daha; çünkü sizden çok var! yani bizden... aranan adam olmak için; ya işi çok iyi bileceksin ya da gözü açık hafif fırlama tuttuğunu koparan biri olacaksın. ilk işinizde seçme şansınızı bi' kenara bırakın... bir sene kadar sürünün... akabinde işi öğrenin ya da fırlamaysanız hayalini kurduğunuz işe kavuşmanız o kadar da zor değil...
ha bak; ben memnun muyum? hayır! ama kendimce çok geçerli sebeplerim mevcut...
