zaten hasta olan dedem aylardır hiçbir şey yemiyordu ve oldukça zayıflamıştı. gençliğinde bir kuzuyu tek başına deviren bir adamın bu hale geldiğini görmek insana koyuyor haliyle, bildiğim çoğu şeyi ondan öğrendim belki de,bugün türk tarihini iyi bir şekilde biliyorsam ve hala tarihe meraklıysam bunu kesinlikle dedeme borçluyum.ilk direksiyona dokunuşum onunla olmuştu henüz 2 yaşındayken,fotoğrafı hala durur evde.kendisi eshot'ta şofördü.ama babam bilmez kullanmayı,anadol'una çok değer verdiği için kimseye dokundurtmazdı. - anadol şu anda bizde,araba sürmeyi onunla öğreniyorum.- dedem biraz sertti,açık sözlüydü. insanlara karşı lafını esirgemezdi. ve bu lafını esirgemediği insanlar konusunda da cidden haklıymış, gerçek yüzlerini geç olsa da anladık ailecek. cömertti,gereğinden fazla belki. sigara çok içerdi, bir ara bırakır gibi oldu,tekrar başladı. ama onu bitiren sigara değil,amcamın ölmesi olmuştu. amcamın ölümünden sonra birkaç ay yürüyemedi. kafasına çok taktı, en sonunda da alzheimer oldu, o bana türk tarihini takır takır sayan adam,artık kendi oğlunu bile tanıyamaz hale gelmişti. yemek yemiyordu, son olarak da öldü. cenazesini gördüğümde çok ağladım, amcamın cenazesinde olmadığı kadar hatta. şunu yazarken de ağlıyorum hatta eski günleri aklıma getirip.
