işe girdikten sonra, öğrenim kredisini* yapılandırıp ödemeye başlayan ben, aylar geçtikçe çalıştığımın karşılığını kira, kredi, yaşam gibi harcamalara vermeye başladım. Ne askerdeki dayıma*, ne de üniversitede okuyan kardeşime gerekli maddi desteği çıkamamak ve tatile ukrayna'ya dubrovnik'e giden arkadaşların arkasından el sallamak canıma tak etmiş olacak ki; yaktım gemilerimi ve aradım babamı;
ben: ehem! babacığım nasılsınız bugün?
babam: iyiyim oğlum sen nasılsın?
ben: iyi işte, yuvarlanıp gidiyoruz şamyel misali *
babam: *
ben: baba ya, şu öğrenim kredisi var ya onun bir kısmını ödemede bana yardımcı olmaya ne dersin?
babam: valla, allah kolaylık versin derim.
ben: baba birkaç taksidi öde bari sıkıştım bu ay, maaşın bir kısmı vergi dilimi nedeniyle milletvekili arablarına ve taksimdeki polis mini cooperlarına gitti*
babam: oğlum onu almadan önce düşünecektin.
ben: sen de boşalmadan önce düşünecektin *, bana yine hüsran, bana yine borçlar var, bana yine esmer günler düştü, eyvah...
babam: ağlama oğlum biz senin yaşlarındayken...
ben: aradığınız fakire şuan ulaşılamıyor, lütfen 2014 te* tekrar deneyin.
