çoğu insanın çoğu zaman yaptığı ama aslında mantıksız olan durumdur. insanın kendi cümlesini önceden kestirebilmesi ne kadar güdük bir durum.. bazen kendimi dört köşeli kilitli kutu gibi hissediyorum. bi çatlaktan çıkıp kendimle bilinçsizce konuşmak falan istiyorum mesela. nasılsın diyim cevabını kestiremiyim. çıkiyim kendime;kafam bi milyon konuşmak istemiyorum! giv mi e breyk! falan diyim istiyorum.
kendi kendimin dostu olmak istiyorum, hep öyle derler ya hani. sanki şu bahsini ettiğim olayı tecrübe etmiş adamlar, "en biyük dostum; kendim!" hadi ordan süpermen. benle o insanın farkı nedir soruyorum, cevabı yanda yazıyo beynin sol lobunda. takıldığım nokta bu arkadaşım benim. tüm soruların cevabı yanında verilse hayat çok sıkıcı olmaz mıydı, olurdu. bu yüzden insanlar kendilerini sıkıcı buluyolar.
son 1 aydır kendi bedenimden çıkıp kendimle vakit geçirmek istiyorum ben. kızdım mı döviyim, hastalandım mı patates soyiyim, domates çorbası yapiyim, 2 el satranç oyniyim kendimi yeniyim. gelin el ele verelim, bende bi beden varken 2. niye demeyelim!
