insanlar yalnız olduklarında üzülmeleri gerektigini düşünür. bu sadece yanlış bir çagrışım, yanlış bir yorumdur çünkü güzel olan her şey insanın başına daima yalnızken gelmiştir; hiçbir şey asla kalabalıgın içindeyken yaşanmamıştır. ama dışa dönük zihnin ürettigi koşullanmalar insanın etrafını sarmış, içine işlemiştir; insan yalnızken kendini kötü hisseder. ama bir bakıma yanlıştır bu çünkü insanlarla olmanın getirdigi mutluluk son derece yüzeyselken, kendi başına oldugunda beliren mutluluk ise muazzam derinlige sahiptir. yalnızlık kelimesi bile insanın içinde belli bir üzüntü yaratmaya yetiyo buna onun için yalnızlık degil de tek başınalık desek daha ii olabilir.
