adam mektubuna "sana merhaba diyemeyecek kadar uzaklardayım" cümlesiyle başladı...
elleri titriyordu yazarken, kalemi tutmakta güçlük çekiyordu...
saat gecenin 03:15 idi...
mum ışığında, derme çatma odanın içinde zaman akmıyordu, her şey sabitlenmişti sanki.
donuk bir film karesi gibi hayâl ettiği hep aynı yüzü düşünerek, o'na daha önceden söylediği cümleleri tekrar tekrar, yeniymiş gibi, yineliyordu adam.
üzerine ne giydiğini, akşam yemek yiyip yemediğini bilmiyordu.
masada duran küllük tek bir izmaritlik yer kalmamış halde doluydu.
yine de biten sigarasını sürekli tazeliyordu adam.
çalınmış bir ömrün, ruhsuz kalmış bedenini, taşımak zorunda olduğu için taşıdığını bilerek, zar zor alınan soluklarla, gözlerinden akan yaşları silmeden devam etti yazmaya adam;
"seni neden unutamıyorum ve hâlâ ilk gün ki heyecanla sevebiliyorum?"
oksijen yerine hüzün ve acı solunurken odada, yaşama ait tüm canlılık durmuş gibiydi.
adamın içindeki tanımı yapılamayacak, herhangi bir lisanda anlatılması mümkün olmayan acı parmak uçlarından kalbine süzülüyordu.
dışarıda, hâlâ insanların yürüdüğü, güldüğü, sevinç çığlıkları attığı bir yaşam vardı ve duyuyordu adam bu coşkuyu, görüyordu, kıskanıyordu deli gibi, onlar gibi olmak istiyordu ama, olamıyordu.
dünden kalma, üzerine katran siyahlığıyla yapışıp kalmış, içine yer etmiş hatıralarla, o odanın içinde, tutukluluk halinde, devam etmek zorundaydı yaşamına.
çok kez denediği, ancak sadece deneyebildiği, sonuç olarak beceremediği ölümü, sadece bekleyebiliyordu.
tüm gücünü kullanarak, mektubuna son cümlesini yazdı adam;
"bu mecburi hayatın, Seninle geçirilmiş anlarına duyduğum saygımdan ve inandığım, kendiliğinden büyüyen, boyumu, ömrümü aşan sevginin merhametindendir ölemeyişim, Ben kendime değil, içimdeki Sana kıyamadım, hoşça kal rüyalarımın, kabuslarımın, açlığımın, tokluğumun, umutlarımın, umutsuzluklarımın tek gerekçesi, hoşça kal..."
