semih kaplanoğlu'nun izlediğim 4.filmi. yumurta-süt bal yusuf üçlemesinden sonra bu filminde etkisinden çıkamayacağımı biliyorum. zeynep'in yaşadıklarına binayen kendi kabuğuna çekilmiş,bastırılmış,sesi çok ta kolay çıkmayan bir kız oluşu, aynı zamanda babasının tacizlerine rağmen onun bir dediğini eksik etmemesi,içten içe sessizliğinin ardında babasına ve mahkum olduğu hayata öfkesi. kurtuluşu dinde aramaya çabalaması... ve bir adam aldatmanın pişmanlığı belkide var olmayacakken ölümle gelen suçluluk duygusu... bardak, bardak üstüne su içişi. ardından karısına ait bir bavulu zeynep'e vermesi. zeynep'in o bavulla kabuğundan çıkıp başka bir hayata bürünmesi. aynı zamanda o adamın kendinden vazgeçmesi. başından beri ona aşık delikanlı ile suç ortaklığı yapıp, ne olursa olsun süregelen pişmanlık duygusunun bedeninni sarıp ele geçirmesi. bardak bardak üstüne su içişler... bu su içişler suyun insana verdiği tazelik hissinin ruhta yansıması. suyun saflığının, berraklığının ruhuda berraklaştıracağına inanılması... kendini kandırma süreci. film estetizmle yoğurulmuş sembolik bir şölen... çok beğendim çok...
