dostlarım, düşmanlarım ve tanımadığım birtakım insanlarla bilmediğim bir yolda giderken bir kuyuya düşmüşüm. bir süre o kuyuda tıkılıp kaldıktan sonra şimdi oradan çıkmış gibiyim. gözlerimi ovuyorum ve düştüğüm yolun üzerinde bambaşka insanlar yürümeye devam ediyor. kuyuda kalmak daha iyiydi sanki diyorum, ama nedense dönmeyi akıl edemiyorum, belki de zor geliyor. bir şair şöyle derdi: 'rüya bütün çektiğimiz, rüya kahrım rüya zindan'' rüyaları anlatmak zor, rüyalar kelimelere gelmiyor. sanki yürümeyi yeniden öğrenmeye başlayacakmışım gibi, ama tuhaf olan şu ki bütün bu aptalca rastlantılara ve bahtsızlıklara rağmen yürüme azmimi kaybetmiyor aksine koşmaya palazlanıyorum. meraktan ya da hırslandığımdan değil, istiyorum. sadece koşmak, ilerlemek...
