38152.
-
çocukken birileri yemek yediğinde utanıyormuş gibi yanaşıp, "vallah açlıktan ölüyorum" imasıylan afiyet olsun der sokulurdum yanlarına...
'gel gel sen de ye' dediklerinde naza vurup, 'yok abe ben aç değilim az önce yedim' der 'ne terbiyeli çocukmuş' konumuna gelmek isterdim...
bir iki defa 'gel yaw' felan demelerine, yok ayağı çekerdim. içimden 'lan bu defa gel deseler, allahıma oturacam' diyor, amacıma ulaşamıyordum.
stratejik bir hataya kurban gidip yanlış hamlede bulunmam o an o yemekten mahrum bırakıyordu beni...
kahretsin!
