nasıl başlasam inanın gerçekten bilmiyorum. orta okula yıllarıydı o zamanlar. hocamız bize bir ödev vermişti. bu ödev orhan velinin bir şiirini konferans salonunda tiyatral bir biçimde sunmaktı. ben istanbulu dinliyorum şiirini seçmiştim. bir klasik müzik hazırladım. planım sahnenin ortasında bir bankta gözlerini kapatıp istanbulu dinliyorum şiirini okumaktı. ben bunu bir parkta denedim. kendimi sahnenin ortasında oturuyormuş gibi düşündüm gözlerimi kapadım başladım şiiri okumaya...
-istanbulu dinliyorum gözlerim kapal.... allah! (işte tam bu noktada yaşlı bir kadın kafama çantası ile vurmuştu)
-şşştt! sus bakem izmirin parkı bursı ne istanbulu bak allahın delisine!
ite teyzemin bu sözlerinden sonra ben ufak çaplı bir gülme krizi geçirdim. kaç yıl geçti aradan hala unutamam bu olayı...
