belki de hayat yanlış anlayınca güzeldi, sadece yanlış anlayınca. ama her şeyi.
sanki bütün acıları birbirine yapışıp üzerine çığ gibi çökmüştü. asla güneş açmayacakmış gibi kalmıştı karın altında.
alabileceği tek intikam buydu. acı dolu bir dünyada kendine zevk vermek. kurban olmayı reddettiğini ilan etmenin tek yoluydu. en azından kendine.
kim bilir o gün, daha kaç çocuk taş tekmelemiş ve kendini tekmelenmiş bir taş gibi hissetmişti?
insan doğar. on on beş yıl sonra dünyanın nasıl bir tezgah olduğunu ve doğumla ölüm arasına nasıl hapsedildiğini farkeder. bu aslında bir histir, bilgi değil. ve ilk tepkisini verir. avazı çıktığı kadar bağırarak.
insanlığın ergenlik hali, bütün aptallığına rağmen, hayatı boyunca, özgür bir yaratığa en çok benzediği dönemdir.
çünkü hayat aşırı bir süreçtir, çünkü dünya aşırı bir yerdir ve ikisinin de hak ettiği suratlarının ortasına inen aşırı şiddetli yumruklardır.
ne zaman ki hayat ve dünya uysallaşır, o zaman ergenlerden sakin olmaları beklenebilir.
bütün insanlar hayat tarafından dövülür, nadiren de ödüllendirilirdi. bu kadar basit.
