yağmurlu bir gün, dışarıdayım. telefonuma mesaj geliyor, "arda, aşkım! gel evime! seninle çok sevdiğim bir diziyi izlemeyi istiyorum". sevgilim. hemen taksiye atlıyorum. "cnbc-e" diyorum, sen nelere kadirsin!
iniyorum. hava hala yağmurlu. apartman kapısından içeri giriyorum. merdivenler yeni silinmiş. hızlı hızlı sevdiceğimin dairesine doğru koşar adımlarla çıkıyorum. zili çalıyorum. "kim o?", "benim hayatım!".
içeri giriyorum. burnuma harika bir koku. "ahh" diyorum. "ne kadar güzelsin bu gün?". gülüyor, omzuma vuruyor. "koltuğa geçelim" diyor.
oturuyorum. henüz televizyon kapalı. yanıma geçiyor, sarılıyor bana. "beni hiç bırakma!" diyor. "bırakmam!" diyorum. kendimi inanılmaz mutlu hissediyorum. sevdiceğim kumandayı eline alıyor, kanal d'yi açıyor.
o an dünyalar başıma yıkılıyor. biricik sevdiceğim, biricik hayatım, "akasya durağı" izleyip gülüyordu. yüzüm kıpkırmızı olmuştu, gözlerim dolmuştu. o bunu fark edemedi, hala gülüyordu. sevdiceğimin kollarından ayrılıyorum, "ben seni hiç tanıyamamışım! sen nasıl bir insansın!" diyorum. şok oluyor, "aşkım yanlış anladın.." diyecek oluyor, "sus!" diyorum, "sus lütfen! bir daha beni arama! bitiriyorum bu ilişkiyi!" diyorum ve koşarak çıkıyorum apartmandan.
dışarısı hala yağmurlu, sonunda tutamıyorum, deliler gibi ağlıyorum.
ağlarken bağırıyorum, çığlıklar atıyorum...
ve her gözyaşım aktığında, kafamda şu sözcükler yankılanıyor;
"üle mi? ne ka güzel, ne ka güzel."
