telefon konuşmasında;
+annecim seni çok seviyorum.
-tamam.
evdeki kedinin tüyüne sarınca;
-birini bul vercem ben bunu artık bu nasıl bi tüy döküyor yaa.
bir kaç gün sonra;
-aman benim kedime kümük burunlum iyi ki getirmiş bu seni. (bu da benim)
+geçen gün atmayı düşünüyodun ama hanfendi.
-ben öyle bir şey demedim.
lisedeyken bir ara dershanelerden çok mektup geliyordu. değerli öğrencimiz diye başlayan kendini ve beni çok öven bir yığın sözden oluşan mektuplar. annem açmış bunlardan birini okumuş.
+anne! sen neden benim mektuplarımı okuyosun?
-dershaneden gelen mektup alla alla.
+ya aşk mektubu olsaydı ha?
-kafanı kırardım.
-aman da benim çocuğuma çok da mı tatlıymış o çok da mı güzelmiş o. iyi ki de annesine çekmiş kuzusu.
+...(iç ses: inanamıyorum)
-güzelliğin beş para etmezdi seni ben doğurmasaydım.
... (iç ses: oha artık)
böyle diyaloglarımızı yazdım diye annemi egoist sevgi yoksunu sanmayın. en sevgi dolu insandır o. yerim onu.
