pek diyalog sayılmaz ama yine de yazmak istiyorum. dün otobüste dünyanın en güzel bebeğini gördüm sanırım; kocaman mavi gözler, bembeyaz bir ten, tombul yanaklar, kısa kıvır kıvır saçlar, eller kollar tombik tombik tam ısırmalık! taş çatlasın 1 yaşında filandır. "madem bebeğim neden otobüste ağlamıyorum" düşüncesiyle birden bağıra bağıra ağlamaya başladı, annesi de susturamıyor garibim. annesi hoplatıyor, zıplatıyor bebek bana mısın demiyor. ben de hemen arkalarındaki koltukta oturuyorum, bebek sussun diye "agu bugu" diyerekten şebeklik yaparken bebek 1-2 saniyeliğine ağlamayı kesti, "adın ne?" diye sordu bana sonra ağlamaya devam etti. ben yanlış mı duydum acaba diye düşünüyordum ki ağlarken tekrar sordu adın ne diye. annesinin dediğine göre ilk öğrendiği kelimeler "adın ne" olmuş. bebek bi yandan ağlıyor, bi yandan annesinin kucağında zıplıyor, bi yandan "adın ne adın ne adın ne" diye durmadan bana bakarak sayıklıyor. son zamanlarda bu kadar sevimli bir şey gördüğümü ve bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum, şapşal şey seni, insan önce anne baba mama demeyi öğrenir, bu direkt "adın ne" diyerek girmiş olaya ahahah.
