lise yılları, böyle seslerin garip şekilde kalınlaştığı, sivilcelerin onbire onbir maç yaptığı sıralar. yok lan öyle gitar alıp da akdeniz akşamlarını söylemedik. onu anlatmayacağım, bu başka bir şey.
hem okuyan hem çalışan tipleriz. yazın çalışıyoruz, tatillerde çalışıyoruz. hatta hafta sonları bile çalışıyoruz. durmadan bir para kazanma hırsı. ardı arkası kesilmeyen süper projeler. ağaç işleri ile arası iyi olan bir arkadaş, böyle tahtadan maket şeklinde sazlar yapıyor, tahtaya kaba şeklini veriyor, allahı var güzel de yapıyor hani, sonra diğer arkadaşlar da (aralarında ben de varım) vernikliyoruz, telini takıyoruz.
bir kutu kadar yapıyoruz bundan. sonra ne kadar kırtasiye, oyuncakcı, hediyelik eşya satan dükkan varsa geziyoruz. liseli toptancılarız lan.
ama gelgelelim ki satışlarımız iyi gitmiyor. kimse saz almak istemiyor. okulda eritmeye çalışıyoruz elimizde kalan malları. sonra kafamızda şimşekler, satışın başarısız olma nedenini buluyoruz.
yanlış müzik aleti! evet gerçekten yanlış müzik aletini seçiyoruz. yaptığımız çok güzel bir saz olsa da, yanlış. hemen marangoz liseliye istediğimizi söylüyoruz. hemen kalıbını çıkarıyor. yine hazırlıklar eski hızıyla yapılıyor...sonuç...
bir günde 300 küsür satış. doğru müzik aleti?
gitar.
kıssadan hisse;
insanların özentilerini kestirebilmek, bu ülke de, belki de dünyada en büyük ekmek kapısı.
