baba vardır bi de " baba " vardır. işte o " baba " öldüyse ve 28 yaşındaysanız inanılmaz acı veren durumdur.
hala inanamazlık ile gerçekçiklik arasındasınzdır.
evde eşyalarını ve anılarını görünce gözleriniz dolar.
her tavziye telefonunde akrabaların " harika insandı vs. vs. yapardı " sözleri üstüne ister istmez lanet edersiniz.
dersiniz " neden böyle birini aldım yüce Allah'ım o kadar alıncak değersiz can varken " diye.
dünyanın en büyük acılarından biri olsa gerek.
metanetinizi korumak istersiniz ister istemez ama bi fırsatını bulupta hümgür hümgür ağlayıp rahatlamak istersiniz.
daha birkaç gün önce kanlı canlı kahvaltı ettiğiniz adamı başka bir sabah morgtan teslim almak inanın tarifsiz acı.
hep sol framelerde görürdüm böylesi başlıklar ve görmezden gelirdim.
keşke görseydimde bazı şeylerden ders çıkarsa idim.
mesela babamla daha fazla fazla vakit geçirse idim.
arada kızmasa idim, sözünü daha fazla dinlese idim.
bilgisayar başında değildi odada onla vakit geçireydim diye içinizden geirirsiniz.
öyle işte babanın ölümü.
daha 1.günden kalbinize ok gibi saplanan bir acıdır.
