- rahat ol kanka, alışığım ben kötü haberlere.
+ şeyyy
- söyle aga korkma
+ aşana !
- noldu aşana'ya
+ o öldü kuk
öldü kelimesinden sonra ne dediğini duymamıştım, telefon elimden kayıp gitmişti. tıpkı sevdiğim insanların bu hayattan göçüp gitmesi gibi. azrail işini iyi yapıyor, sırayı hiç bozmuyordu.
sıra ayşe ablamdaydı. benim hitabımla 'aşana' ( ayşe anne ) ölmüştü o. annem ve ablamdan sonra sevdiğim, değer verdiğim, o muhteşem kadın artık hayatımda yoktu. dondum bu haberi duyunca. evimin balkonunda öylece duraksadım. önümdeki rakı kadehine anlamsızca bakıyor, şimdi ben napmalıyım diyordum.
salakça uzattım elimi kadehe, acım dinsin diye bi dikişte indirdim hepsini mideye.. mezem yanağımdan süzülen gözyaşı oldu, belki rakının acısı belki ölümün acısıydı onu akıtan.. avuçladım gözyaşalarını, yanağımı bastıra bastıra avuçlayıp kalktım masadan.
sonra düşer gibi oldum, senteledim hafiften. attım omzuma ceketi ve çıktım evden. evi yakındı.. her adımda aşana'DA aklımdaydı, baktığım her yerde o vardı, belli belirsiz hayeller, birbirine giren anılar hep beynimdeydi. işte tamda burda beni kovalamıştı, işte tam şurda düşmüştü, işte tamda burda taş atmıştı, işte burda.. maalesef işte tam orda ölmüştü.
kalabalıktı evin önü, bir sürü araç bir sürü insan vardı. herkes severdi aşanayı. ama ben sevmezdim, yani böyle ortamı sevmezdim, ağlama sesleri beni etkilerdi. tv programlarında bile üzücü haberlerde kanal değiştirirdim. bakamazdım o sakat çocuklara, bakamazdım ağlayan annenin kızımı bulun diye ağlamasına. yardım edin diye bağırmasına..
ama hayat her daim arzuladığın şekilde gitmezdi. böyle şeylere alıştırman lazımdı kendimi, bende alıştırdım kendimi, öyle 10 dakka kadar uzakta dikildikten sonra yürüdüm, kimse alkollü olduğumu anlamasın, içki kokumu almasın diye konuşmadan yürüdüm.
yürüdüm ve aşanamın karnında bıçağı görünce bende öldüm.
olduğum yere düştüm.
