ağlatabilir fakat ,
güldüremezler seni benim gibi onlar.
ve sen,
ben gelene dek bilemeyeceksin ne kadar gülebileceğini.
mavi bir kültablasinda,
açik gri bir duman ikimizin resmi,
ve maviliğin o kadar kalıcı ki;
zaten kimse hatirlamiyor griliğimi.
herkes bir-birine rakip ve ben;
birak kiskanmayi,
kendimi bile mavi yaptim,
kaybedenin kim olduğu mühim mi?
ikimiz üst-üsteyken görünmeyen hangimiz,
düşünmedim bile ikimizin adi ayni:
biz.!
sadece bu yeter sandim.
ama insan;
açiklanamaz bi şekilde hüzün sever.
gülmek yetemiyor,
ağladiğimiz anlara hep kısa geliyor.
bir gün uyandim ve anladim.
sadece insanim.
kahkaha bazen, ama bu kadar acı zaten mecbur,
sen ve ben bir sonsuzlukta mahsur,
çikiş var saniyorsan hala,
anladiğim yerde bekleyeceğim seni.
bir yolculuk için en hizli araç:
anlamak.
sen anlayana kadar, sessiz, sakin ve şikayet etmeden beklerken,
başka renk görsem de,
vazgeçmeyeceğim senden
