sana söylememden hoşlandığın iki kelimeden birisiydi değil mi "sevgilim" kelimesi? diğeri ise hayatım dememdi. telefonda bana usulca "canım bana sevgilim der misin" derdin. bende büyük bir şevkle söylerdim. sen önce hafif bi kıkırdar sonra "canımmm" derdin bana.
ama artık bana canım demiyorsun. seni seviyorum bile demiyorsun... hatta en son mesajında "hoşçakal, lütfen beni bir daha da arama" yazısını okuduktan sonra bile acaba "sçs" yazdın mı diye mesajın sonuna baktım.... ama yoktu... biliyor musun gözlerim doldu o mesajı okuyunca. ama ağlayamadım. yanımda emrah vardı. "noldu lan" dedi. yok bişey dedim, tartışıyoruz öyle. "çok gitme lan yengenin üzerine" dedi. bir de selam söyledi ardından. hafifçe gülümsedim. gülümsemeye çalıştım. olmadı ama. yapamadım. balkona çıktım ardından. bi sigara içeyim dedim. ilk nefesi çektiğimde gözlerimden yaşlar akmaya başladı. o sırada tam aksi gibi fatih geldi balkona. şükür ki arkam dönüktüde görmedi o halimi. erkekliğide elden bırakmam bilirsin.
şu anda saat sabahın 5:10'u. ben tüm gece sana ne yazacağımı düşündüm. hatırlar mısın bilmem. ilk çıkmaya başladığımız zamanlarda sana seni anlatan bir mektup yazmamı istemiştin. bense hiç o mektubu yazamamıştım. bak işte şimdi yazıyorum. ama inan bunu bu şekilde yazmayı hiç istemezdim. derin bir hüznün karanlık boşluklarında boğulurken cümleler boğazımda düğümleniyor. sana haykırmak istediğim o kadar çok duygum var ki... fırtınalar kopuyor içimde. bu kadar hüzne hiç alışkın değilim. 4 yılda inşa ettiğim o muhteşem eserim 3 günde gözlerimin önünde eridi.
sen bana mektuplar yazardın hep. sonra onları defterinin arasına koyardın. bense zorla alırdım. bilmiyorum belki görmüşsündür. ama biriktiriyorum ben o mektuplarını. özellikle konser gecesini anlattığın, sana seni seviyorum demeye çalıştığım ama diyemediğim o geceyi anlattığın bölümü ne zaman okusam gülümsüyorum hep. peki değişen ne oldu? nerede hata yaptıkta bu hale geldik biz? sabrımız mı tükendi? sevgimiz mi azaldı? mesafeler mi ayırdı bizi?
saat 5:24 oldu. güneş doğuyor burada. her zaman "öylesine" dinlediğim ayrılık parçaları daha bi anlamlı geliyor bu gece. yalnızım. o hep yanımda olan insanlar yoklar şu anda. sana söylemiştim bunu. yanımda sadece sen kalacaksın demiştim. ama sende yoksun... tutamadın sözünü. canın sağolsun... biliyorum bu satırları okurken "yine arabeske bağlamış" diyeceksin. ama vallahi öyle değil... bak gülümsedim yine sebepsiz yere...
çok büyük bir boşluktaymışım gibi hissediyorum biliyor musun... ne yapsam, ne söylesem, kiminle konuşsam.... bilmiyorum. ne geldi aklıma.. sanırım 2. senemizdeydi. yine aramız bozulmuş ve sen bana yine elveda tarzı bir mesaj atmıştın. o gece kaç saat konuşmuştuk? sen evdeydin ben ise dışarıda. allahım... o nasıl bir sağanak yağmurdu... seninle konuşurken hayatımda hiç ıslanmadığım kadar ıslanmış, ama seni ikna etmeyi başarmıştım. sonra 2 gün hasta yatmıştım sanırım... ama o hastalık bile tatlı gelmişti biliyor musun... yani ne bileyim, senin için birşeylere katlanabilmenin zevki bile başkaydı.
artık hatıralarınla mutlu olmaya çabalıyorum. olmuyor ama. içim acıyor bi yerde. önceden düşünürdüm hep. seni kaybetsem ne halde olurum diye. hatta bunu sana itiraf etmek istiyorum. şu yazıyı bunu hayal ederek yazdım. http://ihlsozluk.com/sozl...ocess=eid&eid=1839417 biliyorum biraz komik gibi gelebilir ama ne bileyim işte. seni kaybetmekten hep korktum. belli etmedim sana bunu. hep erteledim duygularımı. az kalmıştı bir kaç sene sonra evleniriz diye düşünüyordum. o zaman sana söyleyemediğim her şeyi söyleyecek, sımsıkı sarılacaktım sna. daha fazla yazamayacağım sanırım.
son kez tüm kalbimle söylüyorum sana. affet beni... seni çok seviyorum...
