paramparça ve sonbahar, kesinlikle yok böyle bir parça ayrılıyorsun ruhundan, bulunduğun yerden yüreğinse sanki onun ellerine gitmiş gibi, kopup gittiği yeri sende yanarken, sızlarken onun ellerindedir belki diye bastırıp göğsüne elini sabrediyorsun,
aslında tam bir çaresizlik çünkü o yürek ne onun ellerinde ne de kopup gittiğini sandığın yer boşluğundan sızlıyor.
gerçekte o seni özlemiyor ve o kalbin yerinde. boşluktan değil başka şeylerden ızdırap veriyor sana buna unutamamak de, aşk de, pişmanlık de, ne dersen de sonuçta elinde olan tek şey o ızdırabı çekmek.
