127.
-
düşünsene sevmişsin birini, çekmiş gitmiş. geriye önünden geçilen dükkanlar, öpüşülen banklar, söylenen şarkılar, laf esprileri, hayaller, umutlar, hediyeler kalmış.
bir de anılar.
varsay ki en sevdiğin ölmüş o gün, ellerinle toprağa gömmüşsün onu.
daha kırkı bile çıkmadan kim kalbine gömebilir? hatta kaç kırk, kaç elli...
sevmesini bilen, sevebilen insan böyle sever.
bir de sevmesini bilmeyen ruhu kaşar insan evladı, der ki her şey yeni birini yatağa atabilmekte...
belki de her şey o yeni girdiğin yatakta için için ağlayabilmekte.
sandığınız kadar kolay değil, hanımlar beyler.
hiçbir zaman kolay olmadı... ve hiçbir zaman da olmayacak.
bebek gibi kundağa sardık, bebek gibi ağlatmadık biz severken.
emek vardı içinde, savaş vardı, meydan okuma vardı, insan kılığındaki hayvanları posta koymak vardı.
çünkü insan gibi sevmek vardı, adam gibi sevmek.
