anlamını yitirmiş gitmiş dizidir. vicdan azabı çeken ali, zengin cemile olmaz. o kadar.
kendisini izleyebilmek için bir sezon boyu yeri geldi arkadaşlarımı ektim, yeri geldi yorgunluktan geberirken kalan tüm enerjimi gözlerimi açık tutmaya harcadım, yeri geldi reklam arasının sonlarına doğru gelen çişimi ali'nin meymenetsiz suratını görmek için tuttum. mükafatım ne? caroline ve soner diyalogları (yakınlaşması demeye dilim varmıyor), hakan'ın saçmaların saçması bir şekilde berrin'e çemkirişleri, mesude karısının tırtışko entrikaları (canım sen bir an önce zengin koca bulup evlen, yoksa ben seni kenan çetin'in ekürisi ibo ile yakıştıracağım ona göre), osman'ın bitmek bilmeyen adrenalin manyaklığı, cemile'nin holding anıları ve nasıl dolan dolan dolandırılacağı, mete'nin agresifliğinin yeniden ayyuka çıkması... ben ki, yarım bıraktığım dizi için vicdan azabı çeken insanım, inan olsun izleyesim gelmiyor artık şunu.
yarın öbürgün bu, ne fedakarlıklar yaparak izlediğim diziyi temelli bırakırsam diye, şuracığa birkaç şey yazmak isterim:
benim için öbgzk'nin anlamı sendin. sırf sen çıkacaksın diye aylin-soner sahnelerini iple çektim. hatta, artık ölmüş olduğunu umduğum, zira kendisi iki bölümdür kayıplarda ama soner'in gardrobuna saklanmış olması da muhtemel, murat'ınkileri bile sırf sen de çıkar da bir iki kelam edersin diye bekledim. canım, posbıyıklı tombik yanaklı süleyman'ım, ben bu diziyi izlemeyi bıraksam da bil ki seni çok sevdim. hatta şu an hala tahammül ediyorsam yine bil ki senin için. seni tanımak, senin gibi üstün yetenekli bir karakteri görmek çok güzeldi süleyman. sağlıcakla kal.
