insanı ağlatır ve bir yakını ölmüş kadar üzer. düşünün, aylardır aynı evde yaşıyorsunuz , tek varlığınız, bir bakıma hayatınızın anlamı. sizi mutlu eden ve dünyadan soyutlayan, neşe kaynağınız olan bir canlı. hamsterimden bahsediyorum eve geldiğimde annem öldüğünü ve çöpe attığını söyledi. hiç çekinmeden gittim çöpü karıştırdım ve yuvasının içinde yatan cansız bedenini gördüm. uykusu ağırdı, belki hala uyuyordur da uyanamamıştır diye ümit ettim. dürttüm "oğlum hadi kalk eve gidelim" dedim. hiç tepki vermedi, ölmüştü...
yuvasından kaçtığında evin bi yerinde sıkışır diye korktuğum, her gece yuvasından kaçıp sabah bir saatimi aramakla geçirdiğim, kendimden çok üzerine düştüğüm bi yerden düşse canımın yandığı gözlerimin dolduğu hamserim, "uşağım" ölmüştü. ölü bedenini görünce gözyaşlarına boğuldum ve ağlayarak eve çıktım. evet ben, koskoca adam hüngür hüngür ağladım yolun ortasında. üstünden saatler geçti ve bu entryi de gözyaşları içinde giriyorum ..
