bunlar ikiye ayrılır:
1. ebeveyn takımı telefona öküzün trene baktığı gibi bakarlar.*Telefonu kapatırken size "oğlum hangi tuşa basıyorduk" diye sorarlar. Telefonla aramayı sıkarak öğrenmişlerdir, kapatmayı hala bilmiyorlardır. Dolayısıyla mesaj atmayı öğrenemeyecek olan nesildir. (bkz: dede ve babaane ve anneanne trilogy)
+ya hüseyin gelsene bi yavrum hadi gel güzelim.(telefonu takoz tutuyormuş gibi tutar)
-Dur bi dakka geliyorum anneanne. He geldim noldu?
+Ya bak şimdi şu rehberde bi numara var güzide abla yazıyor. Onu bana bi arayıver.(gülümser)
-Anneanneceğim şimdi bak sen böyle her seferinde beni çağırıyorsun. En iyisi ben sana öğreteyim.
+Ayol ben anlamıyorum. Yapıver işte ne olacak elin mi kırılır?
-"sigh"
2. Kısım da mesaj çekmekten hazzetmeyen insanlarla iletişim kurmak istediğinde aranması gerektiğini savunan kesimdir. Bunlar sizi olur olmadık zamanlarda ararlar. (bkz: anne ve baba ikilisi)
+Alo kuzucum nasılsın
-Anne dersteyim.
+Alo yavrucuğum ne yapıyorsun bakalım?
-Anne yemek yiyorum sonra konuşsak?
+Alo oğlum ne yapıyorsun?
-Anne tuvaletteyim insaf artık ya?! *
