yurtdışında çalıştığımız dönemlerde pkk'nın her saldırısından sonra sürekli gözlerimizi kürtlere çevirirdik. aynı ortamlarda çalışıp aynı ortamlarda birlikte yemek yediğimiz, sürekli davet edilip, davetlere çağırdığımız insanlara yönelirdi bakışlarımız. onlar da sanki saldırıyı kendileri yapmış gibi suçluluk psikolojisine bürünürlerdi, kelimeler susardı suçlayıcı bakışlar kalırdı geriye. nasıl bir illettir bu amk.
