ben bu yazıyı sana yazdım dede, her ne kadar ben doğmadan öldüğünden seni tanımasam da. bende tek bir resmin var ona da şükret diyor annem. senin askerde fotografçı olduğunu annem söyledi bana. tabi ki iyi bir insandı diyeyerek başlıyor her cümlesine. seni görmemiş olabilirim ama seni tanıyor gibiyim, aslında annemde pek anlatmaz seni bana ya da ben onu gözleri yaşardığında durduğum içindir sevgisini içinde büyütmesi. rüyasında her gördüğünde rahmetle anıyor seni. ben de çok kez rüyalarımda görmek istedim seni ama göremedim dede. bir şeyi çok istersen olur demişler ya neden olmadı dede? bende isterdim seninle anılarımız olsun. ama hiç bilmediğim için ne istiyorum ya da yaşasan ne isterdim onu da bilmiyorum. hea buarada ananem iyi allah uzun ömürler versin, ona iyi bakıyoruz merak etme gerçi o rüyalarında görüyordur seni. ananem hep senin sözlerini söyler bize; ne zaman bir yere gidecek olsam "ayakkabının topuğuna değil burnuna bas" der. düşünüyorum da dede belki de yaşasan şikayet edebilirdim, değerini bilemiyebilirdim o zaman işte sana en büyük haksızlığı yapardım. söylesene dede hasret mi zayıf kılar insanı, haksızlık mı? çünkü ben seni zayıf biri olarak hiç düşünmedim. zaten çocukların dahi görmemiş seni öyle; her biri 7 çocuk en iyi nasıl büyütülür onun örneğini veriyor. söylesene dede ben nasıl yapıcam dedeliği? nasıl bakıcam torunlarıma? nasıl sevicem onları? ne zaman ve nasıl mutlu edicem onları? insan kendini hayal ettiği yerde, hayal ettiği gibi göremiyor ya; ben nasıl hayal etmeliyim ve nasıl gerçekte bulmalıyım kendi dedeliğimi?
