akşam saat 23 civarı. ne yazık işten yeni dönüyorum. eve bir kaç durak kalmışken, bir şantiye önünde duruyor otobüs. iki kişi iniyor. şoför hareket edecekken arka kapı taraflarından bir ses tüylerimizi diken diken ediyor.
-abi adam düştü
iniyoruz otobüsten adamı arıyoruz. gece karanlığında tekerin altına düşüp kaldıysa bir de biz üstünden geçmeyelim diye. herkes olayın ciddiyetinde, ben ise gülmemek için fıtık olma sınırındayım.
ne yazık adam kayıp. neredeyse bir yıl oldu, o civarda hala düşmüş adam göremedim.
