25. bölümde sahil kenarında yavuz'un zeynep'e okuduğu attila ilhan şiiri tekrarını izlerken çok daha fazla dikkatimi çekti. bu ince detaylar bu diziyi hakikatten güzel kılıyor, bu kadar sevdiriyor.
zeynep beni bekle gece ağaçlarına
yağmur çiseliyorum cam tozu su beyazı
yalnızlığını mutlaka değiştireceğim
bir yaprak halinde süzülüp saçlarına
eski teşrin'lerden kederli kırmızı
zeynep beni bekle mutlaka döneceğim
söyle kim önleyebilir buluşmamızı
