Yaşamak, aşk gibidir yaşamak. Varlığı ve yokluğu tartışılan. Üzerine teoriler kurulan. Bazısı der yaşamak tesadüftür. Hayvanlığın son aşaması insanlıktır der. Bazıları seraptır der koskoca yaşamaya. Aşk da öyle dokunmanın son haddi aşktır, derler. Bazıları için koskoca bir yalandır aşk. Delilik… budalalık.. hepsi aşk içerisinde yer bulmuştur. Ve hatta yaşamanın ilk şartı da olmuştur aşk!. Gerçek yaşamdı, gerçekten aşık olabilmek, buna ilahi aşk dendi.
Oysa ilahi olmayan aşk olabilir miydi? En-el hak diyen hallaç-ı Mansur’a göre… ve ayrı olabilir miydi tabiat gerçek özünden!.
Ve insanlar aşktan aldığı ilhamla türedi. Bir bedenden bin beden oluştu. Taşlar ağaçlar birbirine karıştı.. o sonsuz gücün sayesinde. ‘’Alâk’’tan ruhumuz koskoca bir bedene serpildi. Olan bitenden habersiz.. aşkı öğrendik yani yaşamayı öğrendik.
Ağlamayı öğrendik.. konuşmayı… gülmeyi… sorumluluk almayı!... her şeyi ama her şeyi belleğimiz kavradı… bir aşkla, öğrenme aşkıyla.
Mazoşist olduk acıda bulduk hayatı ve bu acı belki aşkın acısıydı.
Ve en büyük şairimiz haykırdı dünyada tek gerçeğin aşk olduğunu.
Mecnunlar düştü çöllere, Tahirlere idam fermanı yazıldı… ve onlarca genç fidan (ülkücü şehitler) ıslattı vatan toprağını. Din ve vatan aşkıyla.
…
işte şimdi yaşamayı para sananlar yaşlandılar… anladılar ya artık!.. iktidar kalemleri! Bir gün elbet toprak olacağını…
‘’iyi ki’’’ lerin ve ‘’keşke’’ lerin hesabına düştüler! Onlar için hayat sadece iyi ki ve keşkelerden ibaretti. Onların taptığına tapanlar için de öyle olacak.
“SOFRAYA YÜRÜR GiBi SEHPAYA YÜRÜYEMEYENLER DAVA ADAMI OLAMAZLAR!”
Merhum Osman YÜKSEL SERDENGEÇTi
