örneğin; çocuklar tarafından çizilen resimlerde genelde insanların boyunları yoktur (ne gerek var boyuna); bazense parmakları (el görüntüsü vardır ama parmak adına genelde kısa çizgilerden başka bir şey yoktur; sanki herkesin parmakları öylesine zarif ve inceymişçesine). sonra ayaklar ve bacaklar da bir tuhaftır bu resimlerde (çalı süpürgesi gibidir ki bu daha çok kız çocuklarının hayal ürününü yansıtır; zira kadın her yaşta kadındır; çocukken bile ince, uzun, güzel bacaklar hayal eder)... bazen gövde kısmı tamamen es geçilir, hiç çizilmez (ileride ne de olsa göbekli birer yetişkin olmaları kaçınılmazdır, en azından resimlerde o çirkin göbeğe yer vermek istemezler) .
daha küçük yaştaki çocuklarsa insanların burunsuz doğduklarına inanmış olacaklar ki bu organı resim çizerken insan yüzüne hiç yakıştıramazlar ve genelde çizmezler . (bazense zahmet edip kalem ucuyla tek bir nokta izi bırakırlar ki bundan harika bir burun çizimi olmaz herhalde; zira hokka gibi bir burun herkesin hayalini süsler.)
tabi pembe bulutlar, küçücük evlerin yanındaki dev gibi insanlar, her daim iki dağın arasına sıkışmış küçük bir güneş, doğanın tüm canlı renkleriyle süslenmiş hayal gücünü zorlayan renkli evler...
küçükken çizilen resimlerde hata yoktur; bu resimlerde bir çocuğun hayal gücünün masumiyeti vardır; çocukken dünyaya her daim takılan toz pembe gözlüklerle bakan neşeli çocuk gözlerinin beyaz kağıda yansımasıdır bunlar. küçük çocuk yüreğinin hayatı rengarenk bir gökkuşağından ibaret sanarak ve hiç kimseden sakınmadan, özgürce hayallerinin tüm renklerini bir kağıda sınırsızca, istediği gibi dökmesidir; büyüdükçe grileşecek olan resimlerden habersiz...
