tut ki koyverdin kendini rüzgara
allı dallı bir uçurtmasın sen
ipin ucu bir çocuğun elinde
artık havalardasın
öbür uçurtmalarla bulutlar içinde
takla takla, cilet cilet
derken çocuk koyveriyor ipi elinden
serbestsin göklerde
takılmak üzre bir telgraf teline
bir mevsim orda kışlayacaksın
kuyruğu gitmiş, kağıtlar parçalanmış
çıtalar kalmış tek senden geride
gelen geçen bakıp yine çocuk düşüyle sana
iç çekseler de çekmeseler de
morgda morlaşmaktan daha iyidir
bunun ayrı bir aydınlığı
rüzgarı var
titreşimi, muştusu, ümidi.
