ilk okulu karedenizin küçük bir ilçesinde okudum, babamın memuriyetinden. çok şükür hiçbir zaman maddi sıkıntı yaşamadık.* neyse efendim 4. ve 5. sınıfı lojman dışında okudum. bu neden önemli, yani ilçenin her yerinden, her statüden öğrenci vardı. ben de bizim sınıfın '' iyi giyinen '' öğrencilerindendim. velhasıl o zamanlar renkli ödev defterleri yei çıkıyordu piyasaya. annem de bana bi tane pembe almış. getirdim hemen okula işte bir arkadaşımın ismini ilk sayfaya yazdım ki neden hatırlamıyorum herhalde telefon numarasını da yazacaktım. neyse bir iki gün sonra ben o defteri kaybettim. çok aradım ama öyle böyle değil ucuz bi şey değildi çünkü. sonra arka sırada oturan bi arkadaşımda aynısından gördüm, bi işkillendim bakayım dedim. ilk sayfası yırtılmış belliydi. net hatırlamasam da çocuğa söylendim herhalde sen aldın diye ki almış yani belli. söylemedi tabi..
şimdi düşünüyorum da ne gerek vardı ki öyle kızmama aslında, annem bi tane daha almıştı bana nasıl olsa. belli ki imrenmiş alamayacak çocuk aklı işte almış gizlice. şimdi masumca geliyor tabii ama o zaman kızıyor insan ister istemez, kolay mı 10 yaşındaki bir çocuğun evrensel ahlak yasasına uygun düşünebilmesi. şimdi anlıyor insan arkadaşlarımın aslında bana ne kadar özendiğini. yani onca sözün özeti, bir ödev defteri de statü farkı yaratırdı vakt-i zamanında..
