küçükken her resmim de bacalar tüterdi arka taraftki dağlara paralel
herkes mutluydu gülerdi insanlar hatta yere düşen çocukta bile bi tebessüm bulunurdu
hep hava güneşliydi hiç kararmadı iç açıcı şekilde
hiç bi pencere tam kapanmazdı hep çaprazlama perde ile örtülürdü
bildiğin mutlu insan hayatı çizerdim şimdi görüyorum ki insanlar mutsuz halde benim gibi,resimlerime benzemiyor hayat her yer taş blok oldu bi tek resimlerimde yeşillik,bende o resimlerde hep uçan kuşlar gibiyim hep uçuyor bi yere varamıyorum ama onlar yorulmuyordu uçmaktan bense bu yaşımda yoruldum.
