"... ben, gelecektekiler haklı çıkaranı ve geçmiştekileri kurtaranı severim: çünkü şimdikiler tarafından yok olmak ister o.
ben, tanrı'sına hakim olanı severim, çünkü tanrı'sını sever o: çünkü tanrı'sının öfkesiyle onun yok olması gerekir.
ben, gönlü yaralıyken bile derin olanı ve küçücük bir şeyden yok olabileni severim: böyle geçer o köprüyü seve seve.
ben, gönlü dolup taşanı severim, öyle ki o kendi kendini unutur ve her şey içindedir onun: böylece her şey onun batışı olur.
ben, yüreği ve ruhu özgür olanı severim: böylece kafası yüreğinin sadece içidir, ama yüreği batmaya zorlar onu.
ben, insanların üstünde asılı kara buluttan tek tek düşen ağır damlalar gibi olan herkesi severim: onlar şimşeğin gelişini haber verirler ve haberciler olarak yok olurlar.
bakın işte, ben şimşeğin habercisi ve buluttan düşen ağır bir damlayım: bu şimşeğin adı üstüninsan'dır.
..
zerdüşt bu sözleri söyleyince yeniden halka baktı ve sustu. "işte orada duruyorlar." dedi gönlüne, "işte gülüyorlar anlamıyorlar beni, bu kulaklara göre ağız değilim ben.
..."
cümlelerinin geçtiği, friedrich nietzsche'nin ünlü eseridir.
