evet ben bu yazıyı gerçekten kendime yazıyorum...
çaresizliğime, umutsuzluğuma, yorgunluğuma, korkaklığıma, acizliğime,pişmanlıklarıma, hayatıma yazıyorum. herşeyin omuzlarım da yük olmasına yazıyorum. hayata karşı direnemeğime yanıyorum. herşeyi ellerimle yıkıp tekarar düzeltmeye çalıştıklarıma yanıyorum. içim acıyor aslında kimseye anlatamadıklarımı kendime itiraf ediyorum. gözbebeklerim her baktığında boşluğa neden ben ben diyorum. kendi kurduğum dünyam da kendim huzurla yaşamak istiyorum. elveda derken bile arkam da bıraktıklarıma gülmek istiyorum. ama ben bunları yapamıyorum, hayat sizsiz de güzel diyemiyorum . korkağım biliyorum kapıyı vurup çıkamıyorum. çaresizlikten battıkça batıyorum. avuçlarımdan kayıp geidenleri hiç özlemiyorum. ölümü beklerken sakinliğimi bozmuyorum artık taşlaştım bedenim ve beynim bekletilerimden çok uzak duruyor. rüyadayım sanki sesleniyorum ama kimse duymuyor. susmak istiyorum hep susmak. bana bakan yalancı gözlere azıcıkta olsa inananmak. evet ben kendimi kandırmak istiyorum. mutlu olmak için bu kadar acı çekmek istemiyorum. kendimle konuşuyorum hata nerede diyorum. geçmişimle yüzleşirken keşkelerim sıralanıyor karşımda. nekadar umutla baktığım hayata şimdi korkan gözlerle bakıyorum aslında. gözlerimi kapatıyorum ben bu değilim olamam diyorum. on saniye sonra evet sen busun aciz, korkak, umutsuz...
insanlığımı unutturanlara, şimdi en güzel hediyemi veriyorum ben ölüyorum...
