restoranın ortasında koşturan, masaların ve sandalyelerin üstüne çıkmaya çalışan, sürekli bağıran ve zırlayan bir çocuktan rahatsız olmak beni mutsuz ve umutsuz yapmıyor. amacım sadece rahat kafayla sakince yemek yemekti. ama bana asıl rahatsızlık veren çocuktan daha çok ona otur sus diye ikaz etmeyen anne ve babaydı. şayet orası restoran, oyun parkı değil.
edit: çocukken bizim anne ve babalarımız toplum içinde nasıl davranmamız gerektiği konusunda uyarırdı. ben ve kardeşlerimin asla restoranda ya da toplum içimde çığlık çığlığa bağırdığımızı, masaların ve sandalyelerin tepesine çıkmaya çalıştığımızı hatırlamıyorum. çocuk demek yaramazlık demek değildir. yaramazlık yapılacak yer vardır, uslu durulacak yer vardır. terbiye meselesi.
