küçükken hayal kurardım evimizin balkonunda oturup gökyüzüne bakarak.o zamanlar aya ay dede derdim her çocuk gibi.ay dedenin beni takip ettiğini düşünürdüm nereye gitsem o da oraya gelirdi sanki. işte o yıllarda hayal kurabiliyordum sözlük, güzel şeydi hayal kurabilmek, tek derdiniz annem eve biraz daha geç çağırsın da sokakta biraz daha oynayabileyimdi çünkü, zihnini ele geçiren sorumluluklar yoktu, kalıplar yoktu.şekilleniverdi birden dünyam gelecekle ilgili bir hayalim kalmadı gelecek telaşı sarıverdi herşeyi.işte bu günlerde anladım hayal kurabilmek yaşıyor olmak demek, hala hayattasın demek, hayattan hala beklentin var demek, umut demek, var olmak demek. ne kadar uzattım demi lan sözün özü hayal kurabildiğim günleri özledim sözlük.
