ve yine aynı nokta...
bize noktanın, kalemin kağıt üzerinde bıraktığı iz olmasından çok, bitişi simgelediği öğretildi. nokta. tıpkı bu cümle gibi. anlamlı şeylerin sonuna gelen; doğru yapıların, kelime köklerinin.
hep aynı yere dönmek belki artık kanıtlamalı bana, bir nokta etmediğini bu hikayenin, kökleri olmadığını, anlamlılıkla uzaktan yakından ilişki içine giremediğini. sorar bu durumda mantığım, nedir sonlandıran bu olayları, yeniden başlatan, beni tüm varlığımla aynı şekile sokan - şekilden şekile sokan?
belirsizliklerdir gücü oluşturan. itiraz mekanizması, özgürlük platformu, gelişim aracı ve hatta kimine göre fırsat... senin belirsizliklerini sevmeyişimden mi tüm noktaları topladın da attın? özgürlüğün ve güvenin olduğu yerde aşktan bahsedebilir misin? bana aşktan bahsedebilir misin?
çok kitap okuduğumdan mı, felsefeden hoşlandığımdan mı? az yemek yediğimden, yanında mutlu olduğumdan mı? benzemediğimizin belirsizlikleri beni cezbedip bize kesinlik katmamdan mı? sana aşık olduğumdan mı ışık tutyorsun yüzüme? önümü göremiyorum. bu kez yürüyemiyorum. bırakalım bu işleri. sen bana saygı duyma, ben de sana. sevgi de istemiyorum, istemek de. bana bunu bitirmeyi öğret. kölelikten azad et. nokta koymayı, iz olmayı, eğilmişken ayağa kalkmayı tarif et.
beğendiğim bedene üflediğim ruh... öğrendim artık yok bunun sonu. nokta, öğretildiği kadar kesin değil. nokta koymak sanılan kadar basit değil. nokta olmak mühim olan. erimiş ışığa doğrultu olmak, saklanmış gölgeye cisim olmak gibi. beğendiğim ruhuna kemik olmak gibi.
