balkonda daha bir keyifli oluyor. oturduğun sandalyede geriye doğru yaslanıyorsun, kainatın üzerine örtülmüş örtünün altında sessizliği dinliyorsun, hiçbir şey yapmadan sadece zifiri sadece karanlığa bakıyorsun. aslında etrafında dolaşan onca insanın bir yalan olduğunu, gerçeğin aslında yalnızlık olduğunu, tek birlikteliğin kalbin gerçek sahibiyle yaşanan birliktelik olduğunu anlıyorsun, ellerin koynunda kalıyorsun öylece. her şeyden el çekmek dedikleri bu olsa gerek.
