* evet, saatler geceyarısını dakikalar geçe, tesbihimin şak şak seslerine karışan köpek havlamaları, kedi cayırtıları, böcek bıcırtıları beni tefekkürün en bakire noktalarına taarruza geçmeye zorladı ve kalbim en ulvi tespitlerle doldu doldu taştı, aktı yerlere hep. al işte, döktün dedim, döktün. kim toplayacak şimdi seni? ufku bir akvaryum kadar geniş türk kızlarına dair söyleyeceğin acı gerçekler mi seni toparlayacak? ancak öyle olunca mı rahatlayacaksın? evet, cevap evetti. başka ne olacaktı ki sanki.
mum ışığında ilmi eserleri okuyan, yüce göktanrı'nın aciz bir bendesi olarak, cehaletin kokusunu taaa nerelerden nerelerden alabiliyorum bir bilseniz. mideme bulantılar giriyor, canım yanıyor. damarlarım maket bıçaklarıyla kokoreç yapılıyor sanki. inanmaya korktuğum gerçekler gümüşî sakallarıma damladıkça sizlerle bunları paylaşmak ve sizlerin aydınlığına aydınlık katmak gerekliliği altında boynumu büküyorum.
sokakta, caddede, parkta, kafede, lokantada, okulda, evde kısacası hayatımızın sürdüğü her yerde kucağında kitapla gezen türk kızları görürsünüz. onlar ince kollarıyla kitapla adeta sevişir gibi sararlar kitabın cildini. yumuşak göğüslerine yaslarlar kitapları. bazen kucaklarına koyarlar. işte bu noktada bir acı gerçek çirkin dişlerini ve kanlı gözlerini kocaman açar ve idraki paslanmamış olanlara "dur!" der. hiç kitap taşımakla cehalet giderilir mi? hiç, memeye kitap dayamak kültür düzeyini arttırır mı? kitabı hoplatmak da neyin nesi?
cehaletlerini, küfür yumağı dilleriyle kapatmaya gelince vahşi bir kedi gibi, bir jaguar, bir puma gibi atılırlar ve bu şekilde ileri görüşlü ve kültürlü olduklarını ispat ederler. hem suçlu, hem de güçlüdür türk kızlarımız. öyledir onlar. ispat şekilleri bile cehalet kokar. yazık.
