1-2 yaş: annemler beni evde bırakıp bir yere gitmişler. uyuyomuşum onlar gittiğinde. eve döndüklerinde uyanıkmışım yerde ansiklopedi karıştırıyomuşum. mutlu mesut, kendi halinde. sonra onları görünce ağlamışım.
5-6 yaş: çocukken sabah altıda kalkar öğlene kadar çizgi film izlerdim. ama o zamanlar benten falan yok tabi. tom ve jeryciydik biz.
7-8 yaş: küçükken solucan avlardım bahçede. sonra onları bir pet şişeye koyardım. bir zoolog gibi bakardım ne yapıyorlar diye. işkence falan yok. *
9-10 yaş: çocukken ablamla bisiklet sürerdik. böyle motorcular gibi ama. sonra çok yol gitmişiz gibi yapardık. bir yerde dinlenmek için dururduk -her yirmi metrede bir- ve turşulu ekmek yeyip yolumuza devam ederdik. çok maceracıydık anlayacağın. *
sonra düzeldim tabi. normal çocuklar gibi olmaya başladım. keşke yine çocuk olsam be sözlük. küçük böyle. özledim o günlerimi.
edit: en yakın arkadaşım da küçükken uğur böceği toplayıp mahallede satarmış. var bizde bir sorun ama dur bakalım çıkar belki ortaya.
