tam işlerin güzel gittiği, etrafınıza gülücükler saçtığınız, keyfinizin tavan yaptığı günlerde aniden saldıran hırçın misafir çocuklarına benzer. asıl önemli olan kaçan balığın hep büyük olmasıdır.
üzülerek yazıyorum ama birilerinin bir geleceği varsa o gelecek, klavye çalan ve screamlerde iyi olan küçük sarışın kıza bağlıydı ve kabul etmeliydik ki içimizdeki en yetenekli müzisyendi. sonuçta kız bize bayılmıyordu ama saygı duyulacak bir geçmişimiz vardı ve mantıklı düşünmek zorundaydık. anladınız mı? anladınız mı? anladınız mı?
aslında ben de kovulmuş olduğumdan içimde kıza karşı bir sempati oluşmuş da olabilir. bilemiyorum, düne kadar pek de batmıyordu.
