eski türkçe aba kelimesinden türemiş ve kardeş manasına karşılık gelen bir kelimedir.
efe nam olmuş ve (bkz: zeybekler) arasında kahramanlık gösteren yiğitlere bu nam layık görülmüş ve efelerin buyrukları altına giren zeybekler nedeniyle bir sıfattan çok bir mevki anlamı kazanmıştır. https://galeri.uludagsozluk.com/r/172002/+
Nasıl sel olmasın halkın gözyaşı.
Kara bir çevredir bulutlar aya:
Dağlara yaslansa efemin başı
Ayağı değerdi hemen ovaya.
O ne koç yiğitti! Gören vurulur,
Karşılık gelirdi gökten o sese.
Derdim ki, önünde diz üstü bulur
Efem Azrail i bir göğüslese!
Yosmalar kucağı gerekken yeri
Konuştu mezarda oğulla nine.
Kim derdi, sonunda, cerrah neşteri
Geçecek bir kanlı bıçak yerine ?
Bir çınar yıkıldı, geçti fırtına,
Uzun bir uğultu kaldı geriye:
Ona oğlum diye yandı her ana,
Yiğitler yas tuttu kardeşim diye!
Yeridir kızıl kor kesilse güller,
Tan yeri kan tütse buhurdan gibi,
Efemi toprağa salan gönüller
Yanıyor tutuşmuş bir orman gibi...
