bursa'da evimde uyuyordum o saatlerde. bir kol beni uyandırdı. babam kalk dışarı çıkıyoruz deprem oluyor demişti. uykulu halimle depremi hissetmemiştim. gecenin karanlığına attık kendimizi. biz çıkana kadar deprem bitmişti. sokağa çıktık, herkes sokaklardaydı. etrafa baktım gözlerim yıkılmış bir bina arıyordu çünkü babam yıkılmış binalar olabilir demişti. etrafta yıkılan bir bina veya yapı yoktu. fakat yine de korkutmuştu beni deprem. 4'ten sonra babam babaannemin kerpiç'ten yapılma evi daha güvenli olur diye geceyi orada geçirmemizi tavsiye etti ve geceyi orada geçirdik. yıkılan bir ev olmadığı için çok da şiddetli bir deprem olmadığını düşünüyordum. tabi o zamanlar çocuktuk merkez üssü diye birşeyin varlığından haberdar değiliz. acı gerçeği sabah olduğunda öğrendik. deprem gölcüğü vurmuştu. iç yakan görüntüler dakika başı televizyonlara geliyordu. işte o gün depremin ne kadar tehlikeli olabileceğini ne kadar ansızın gelebileceğini ne büyük felaket olduğunu anlamıştım.
bugün 17 ağustos 2011 depremin 12. yıldönümü. bugün korkum var aslında. gemlikte 3.8 ve 4.0 lık depremler. kuzey anadolu fay hattının bir kolu. 1855 ten beri büyük deprem yaşanmayan bir kol. açıkçası bu gece uyuyabileceğimi pek sanmıyorum
